Φράχτες στη ζωή μας

Γεια σας και πάλι.
'Εχω τη συνήθεια να περπατάω, σχεδόν καθημερινά,
σε διάφορες περιοχές.
Κάθε σπίτι,  μονοκατοικία ή πολυκατοικία, περιβάλλεται από φράχτη.
'Αλλοι από σκέτο τσιμέντο βαμμένο, άλλοι με σιδεριές,
με πέτρες, με τούβλα,
ή άλλο υλικό που έχει επιλέξει ο κάθε ιδιοκτήτης.
Αναρωτιέμαι,
πότε δημιουργήθηκε η ανάγκη να βάλουμε "κάγκελα" στη ζωή μας?
Θυμάμαι ως παιδί στο πατρικό μου,
είχαμε  μικρό τσιμεντένιο φραχτάκι
ύψους 30 περίπου εκατοστών, 
περισσότερο για να προσδιορίζει τα όρια του οικοπέδου μας,
παρά για προφύλαξη ή διαφύλαξη του απορρήτου της ιδιωτικής μας ζωής.
Για να μη σκεφτόμαστε ίσως τα σίδερα που μας περιβάλλουν,
τα στολίζουμε με φυτά και δέντρα, ώστε να βλέπουμε αυτά 
και όχι τα "σίδερα" που βάζουν φραγμό στα αδιάκριτα βλέμματα και όχι μόνο.
Οι σημερινές κοινωνικές συνθήκες επιβάλλουν να έχουμε φράχτες στα σπίτια μας, μπορούμε να προσπαθήσουμε, όμως, να τους αφαιρέσουμε από τη ζωή μας.
Τροφή για σκέψη δίνω και όπως το εκλάβει κανείς.

Θα σας άφηνα σήμερα χωρίς φωτογραφίες?
Κάγκελο να δουν τα ματάκια σας!!!!!

Στο επανιδείν χωρίς φραγμούς. Γεια χαρά.